YGGDRASILL THING

Sig (archiwalne)

Podstawy strzelania z łuku
"Trochę historii.
Łuk z całą pewnością jest jedną z najwcześniej znanych człowiekowi broni. Jego wpływ na rozwój ludzkości był ogromny chociaż mało doceniany. Na przykład wpływ na sztukę. Wielu powiedziało by, że broń i sztuka to dwie różne rzeczy i nie można ich łączyć. Nic bardziej mylnego. Oto człowiek wynalazł broń, która pozwalała w łatwy i szybki sposób zdobywać pożywienie. Ludzie stali się lepiej odżywieni, przedłużyła się średnia długość życia, człowiek miał więcej czasu, który mógł poświecić na rozwój kulturalny i duchowy. Łuk towarzyszył ludziom niemalże od zarania dziejów. Pierwsze ślady zastosowania łuku datuje się już na epokę kamienia łupanego. Nie ma się co temu dziwić. Konstrukcja łuku jest na tyle prosta że nawet w tamtych czasach praludzie mogli go skonstruować na tyle dobrze aby dawał wymierne korzyści w zastosowaniu. Największą rolę jednak odegrał łuk w średniowieczu gdy był stosowany nie tylko do polowania, ale także, czy raczej przede wszystkim, na polach bitew. Swą wielką karierę zawdzięcza łuk swej śmiercionośnej sile i niewielkiemu kosztowi. Wielu władców wolało zainwestować w łuczników niż innych zbrojnych chociażby dlatego, że za pieniądze jakie były potrzebne do wystawienia jednego ciężko zbrojnego można było wystawić dwustu łuczników. Przełomem było zastosowanie w Anglii długiego łuku angielskiego. Broń ta była niesamowicie skuteczna. Długie, niekiedy ponad dwu metrowe ramiona nadawały strzale takiego impetu, że na dystansie 300 metrów potrafiła skutecznie przebić człowieka w pełnej zbroi płytowej. Do tego wykonawcy łuków osiągnęli już takie mistrzostwo w swym fachu, że łuk ten był niezwykle celny. Jak donosi dwunastowieczny kronikarz, strzały z długiego łuku angielskiego dolatywały do 400 metrów przy czym łucznicy do 300 metrów praktycznie nie chybiali. Przez długie lata dzięki łucznikom armia angielska była niepokonana. Gdy w zmierzchu średniowiecza łuk został wyparty przez broń palna zaczęła się rodzić się koncepcja łucznictwa sportowego. Ta wspaniała broń została zepchnięta na bok gdzie służyła do polowania dla ubogich i do rozrywki wielmożów. Dzisiaj mało kto posługuje się łukiem. Wyróżnić można trzy ich typy. Pierwszy to łuk historyczny. Stosowany przez nas i nam podobnych pasjonatów dawnego łucznictwa. Kolejna grupa to łuki sportowe, wykonywane z licznych tworzyw sztucznych pozwalają miotać strzały niezwykle celnie. Bez problemu można trafić z nich w pudełko zapałek z odległości 90 metrów. Ostatnia grupa łuków to łuki myśliwskie. Nie są one jednak stosowane w naszym kraju.

Trochę teorii.
Łuk na przestrzeni wieków bardzo ewoluował. W zależności od potrzeb i regionu w jakim go stosowano zmieniały się jego kształt i wielkość. Zanim jednak dokonam podziału łuków chciałbym przybliżyć nieco nazwy wszystkich części łuku i strzały.

Rys1.

a) zaczep - miejsce na którym zaczepia się pętelkę cięciwy
b) bączek - na niektórych łukach mocuje się kolorowe bączki jako narzędzie celownicze, opiera się między nimi osadę strzały dzięki czemu zawsze jest w tym samym miejscu
c) owijka cięciwy
d) cięciwa
e) łęczycko
f) grzbiet łuku
g) brzusiec łuku
h) ramiona łuku
i) majdan
j) grot strzały - groty bywały przeróżne w zależności od celu do jakiego się strzelało
k) promień strzały
l) lotka - lotki były dwie, trzy lub cztery, z reguły wykonywane z piór, mogły znajdować się w różnych odcinkach promienia i miały różną długość, m) wielkość i kształt w zależności od dystansu na jaki się strzelało
n) osada strzały - na ogół było to wcięcie w poprzek słojów promienia lub dwa wcięcia na krzyż wzmocnione owijką z nici

Dziś można wyróżnik kilka podstawowych rodzajów łuków (mowa o łukach historycznych, bo takimi się zajmę). Oto podstawowe typy łuków.

Rys2.

a) Łuk z odwróconych rogów zwierzęcych łączonych na majdanie specjalną obejmą. Okres ''Homerycki'' Grecja.
b) Wschodni łuk refleksyjny
c) Wschodni łuk retrorefleksyjny
d) Klasyczny europejski łuk prosty, tzw. kontynentalny
e) Lekko profilowany i prawdopodobnie klejony łuk skandynawski, germański lub wczesny walijski
f) Długi łuk angielski tzw. long bow walijski
g) Asymetryczny łuk japoński

Skoro dokonaliśmy już podziału łuków pora na techniki strzeleckie. Najważniejszy w strzelaniu z łuku jest dobry chwyt strzały. Osada strzały powinna być na tyle ciasna aby strzała swobodnie wisiała na cięciwie, a zarazem na tyle luźna aby po uderzeniu palcem w cięciwę obok osady, strzała spadła. Niektóre szkoły strzelania nakazują wręcz nie dotykać strzały w trakcie strzelania. Strzałę najlepiej jest chwycić jednym z trzech podstawowych sposobów.

Rys3.

Prawidłowa postawa łucznicza wygląda następująco. Łuk trzymamy lewą ręką (w przypadku osób praworęcznych). Ręka jest całkowicie wyprostowana. Ustawiamy się bokiem do celu, głowę obracamy w lewo tak aby widzieć cel przez majdan łuku. Prawą ręka zakładamy strzałę na cięciwę i napinamy cięciwę aż do twarzy tak aby przedramię prawej ręki i promień strzały tworzyły jedną linię. Łuk należy napinać podnosząc rękę w której się go trzyma i jednocześnie napinając cięciwę drugą ręką. Jest to możliwe przy typowym łuku mającym około 20 - 30 kg naciągu (twardości). W przypadku łuku angielskiego gdzie siła naciągu dochodziła niejednokrotnie do 80 kg cięciwę napinać trzeba było z jednoczesnym ruchem całego ciała. Również pozycja do strzału różniła się nieco. Przy łuku angielskim nie staje się do celu bokiem a prawie przodem z wysuniętą do przodu lewą nogą. W trakcie strzału promień strzały powinien być oparty na nadgarstku trzymającej łuk dłoni lub na wysuniętym w tym celu palcu wskazującym. Strzała znajduje się oczywiście po lewej stronie majdanu. Bywa również że łuki są wyposażone w specjalne nacięcie w majdanie tak zwaną półeczkę, na której opiera się strzałę w czasie strzelania. Łuki historyczne jednak rzadko miały takie udogodnienie. Aby prawidłowo wycelować należy zgrać ze sobą trzy punkty. Podobnie jak muszka i szczerbinka w pistolecie muszą się pokryć z celem, tak łuku są to grot starzały, cel i określony punkt na twarzy (np. broda, policzek) do którego za każdym razem naciąga się cięciwę. W przypadku gdy mierzymy inną technika (już praktycznie w ogóle nie stosowana) naciągamy cięciwę zatrzymując ją przed twarzą. Wtedy zgrać należy cel, grot strzały i cięciwę. Aby odnosić sukcesy w strzelaniu należy oczywiście dużo trenować. Zaleca się aby łucznik w celu utrzymania się w należytej formie oddał minimum około 150 strzałów tygodniowo, przy czym należy trenować 2 - 3 razy w tygodniu. Zdaję sobie sprawę, że informacje podane tu przeze mnie są dość podstawowe, ale może komuś się przydadzą. Po więcej fachowych informacji odsyłam do fachowej literatury. Jeśli ktoś ma jakieś pytania czy wątpliwości, proszę pytać postaram się odpowiedzieć. Jednocześnie serdecznie zachęcam do strzelania z łuku historycznego gdyż jest to niezwykle wciągające zajęcie, dające wiele satysfakcji. "

Autor: Lutobor

Źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

Therkel

Warto [link widoczny dla zalogowanych], poza tym coś o [link widoczny dla zalogowanych], później można sobie też przejrzeć cały [link widoczny dla zalogowanych] o łucznictwie co prawda sportowym, ale z cennymi uniwersalnymi uwagami.

Therkel

Istnieje wiele technik strzeleckich uzależnionych od różnorakich czynników. Rodzaju łuku, jego siły naciągu, sposobu prowadzenia ostrzału (np. z konia), a nawet wyznawanej filozofii (Japoński łuk Yumi). Tak jak i o samych łukach tak i o technikach strzelania z nich można by pisać całe tomy jednak ja skoncentruje się na najbardziej popularnych technikach uwzględniając postawę strzelca, sposób trzymania cięciwy, oraz ułożenie ręki naciągającej ją podczas strzału. Opisze tu tylko te, które stosuje najczęściej.

Najpowszechniej (jak mi się zdaje) stosowaną techniką strzelania jest technika klasyczna, zwana sportową ze śródziemnomorskim chwytem cięciwy. W technice tej strzelec stoi bokiem do celu w lekkim rozkroku. Przednia (lewa) stopa powinna być zwrócona lekko w kierunku tarczy. Głowa jest skręcona w lewo a ramiona pozostają w jednej płaszczyźnie. (Rys 1 a ) Strzałę powinniśmy nałożyć w pozycji pionowej grotem w dół. A następnie równocześnie unieść łuk i napiąć cięciwę. Dłoń, której trzema palcami naciągamy cięciwę (Rys 2 a) winna spocząć pod brodą.

Drugą często stosowaną metodą strzelania jest technika "angielska". Ze względu na duże siły potrzebne do naciągnięcia angielskich długich łuków zaistniałą potrzeba stosowania innej postawy podczas strzelania. Skoro postawa klasyczna przy strzelaniu wykorzystuje jedynie mięsnie rąk i kręgosłupa, to metoda angielska angażuje też mięśnie karku i klatki piersiowej. (rys 1 b). W postawie tej strzelec staje całym ciałem zwrócony do celu. Prawą nogę lekko ugina a lewą wysuwa do przodu. Jakby dla paradoksu angielscy łucznicy naciągali cięciwę jedynie dwoma palcami. (rys 2 b) Taki chwyt umożliwia szybki i pewny spust cięciwy. Również ułożenie ręki trzymającej cięciwę w tym przypadku jest inne. Nie spoczywa ona pod brodą lecz dotyka policzka. Wypracowanie "punktu na policzku" do którego za każdym razem naciągać będziemy cięciwę jest niezmiernie ważne gdyż od tego zależy powtarzalność naszych strzałów.

Tekst skopiowany ze strony [link widoczny dla zalogowanych]